In zijn boek 'Free to Learn' oppert de Amerikaanse psycholoog Peter Gray dat ouders en iedereen anders die bij de opvoeding van het kind betrokken is, kinderen veel meer zelf moeten laten aanmodderen.
In plaats van voor het kind te gaan beslissen en het spel zelf in te vullen door het kind aan te zetten om met de blokken te gaan spelen, of te gaan vingerschilderen,... is het voor het kind belangrijker dat het met rust gelaten wordt. Dat het zelf op zijn eigengereide manier en tempo gaat ontdekken wat het wel leuk en niet leuk vindt. Door het kind niet een bepaalde richting uit te duwen, maar het daarentegen zelf te laten ontdekken, ontwikkelt het zo belangrijke eigenschappen en vaardigheden.
Wanneer kinderen meer op zichzelf zijn aangewezen zonder de voortdurende bemoeienissen van ouders en opvoeders hebben ze betere kansen om hun empathisch vermogen te ontwikkelen. Door de afwezigheid van een corrigerende toezichthouder worden ze sneller geconfronteerd met de gevolgen van hun eigen gedrag. Zo leren ze snel dat vriendjes zomaar kunnen afhaken wanneer die niet opgezet zijn met een bepaald soort gedrag.
Een ouder en/of opvoeder voelt zich al snel geroepen om het kind aan te zetten zich op een bepaalde manier te amuseren. Vaak uit een beschermende reflex dat een ouder iemand beter dan het kind weet wat best is. Wanneer een kind blokken opeenstapelt en dat niet volgens 'de regels van het blokkenstapelen' doet, hebben ouders en opvoeders snel de reflex om corrigerend op te treden: "Kijk, zo doe je dat!". Hierdoor ontneem je aan het kind wel ieder recht op eigen initiatief, op het ontdekken van de wereld om zich heen op zijn eigen wijze en tempo.
Laat een kind een tijdje ongemoeid en uit zichzelf zal het beginnen spelen met blokken, autootjes, poppen, bal,... of gewoon met een stok of twijg die in de buurt ligt. Samen met speelkameraadjes ontdekken ze de werking van bepaalde dingen, en, ongemerkt, ook de complexe regels van sociaal verkeer. Een kind beschikt over voldoende verbeeldingskracht om met vrijwel niets een fantastische wereld te scheppen. Hoe minder die wereld door ouders en opvoeders beknot wordt, des te rijker de ervaring.
Als opvoeder en ouder moeten we leren dat ingrijpen in het spel van een kind in feite alleen toegelaten is wanneer de fysieke veiligheid van het kind of anderen werkelijk in gevaar komt. Door het kind zoveel mogelijk vrij te laten in zijn zoektocht leert het spelenderwijs de grenzen kennen, krijgt het een behoorlijke dosis vertrouwen in zichzelf en zal het minder bang de wereld instappen.
Kinderen zijn dan misschien wel "mini-mensjes" maar in de eerste plaats blijven het kinderen. Laten we dat vooral niet vergeten en hun die fascinerende ontdekkingstocht niet ontnemen.
Reactie schrijven